Doorgaan naar hoofdcontent

420 km voor….

 


Het was vandaag weer tijd voor een bezoekje van Monique, cliëntentrainer van hulphond.

Monique komt uit Drenthe en rijdt heel wat kilometers door Nederland om te kijken hoe het met de hondjes gaat.

Vorige week hadden we al even contact gehad, en daarbij had ik aangegeven dat ik graag twee dingen met haar wilde oppakken vanmiddag.

 

Borre pakt namelijk alles op voor mij behalve als het van ijzer is en ik laat nogal eens wat vallen, ook vorken en lepels…. aangezien ik nog wel eens wat laten vallen, en vooral vorken en lepels.

Ik had er al van alles aan gedaan om het makkelijker te maken. Maar het lukte mij niet.

 

Na een kopje thee en nog even bijgepraat te hebben begonnen we met een plan van aanpak:

Eerst maar eens even ontdekken waarom hij het niet deed.

Dus: ik gooi een lepel op de grond, en ja hoor …. Zonder blikken of blozen pakt meneer hem op, en geeft een keurig aan mij terug. We kijken elkaar aan en zeggen lachende: ‘Uh..reed je daarvoor 420 kilometer 🤣’ 

 

Het andere projectje was het bonnetje pakken bij de nieuwe betaalzuil in de supermarkt.

In de oude situatie kon hij gewoon staande het bonnetje pakken om de poortjes te openen.

Na de verbouwing van het zelfscanplein moet hij met zijn voorpootjes op het plateautje gaan staan en dan het bonnetje pakken.

 

Het commando up kent hij en dat gebruiken we ook heel veel. Alleen hier viel het kwartje niet.

 

Kijk in het filmpje wat er gebeurt.




Eerst staat hij vol onbegrip te kijken… dan doet Uri het even voor… en tja dan… een blooper met uiteindelijk goed resultaat.

 

We hebben bereikt wat we wilden maar moesten ook wel lachen.

 

Onze clown wilde vast gewoon graag Monique even zien :-) 

Nu was het ook gewoon weer tijd voor een nazorg bezoek dus geen 420 km om dit te trainen, maar mooi meegenomen dat we hier weer verder mee kunnen!


Bedankt Monique en Uri

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Met rust, geduld en liefde

Met rust, geduld en liefde bereik je heel erg veel.  Dat leerde ik al op de KLOS, de opleiding tot kleuterleidster. Dat heb ik ook geleerd met mijn honden. Als je met rust, geduld en liefde het probleem benadert dan komt het meestal wel goed. En soms ervaar    je - als je ergens al een tijdje mee aan het stoeien bent - is opeens een overwinning.   Vandaag was daar ook zo’n voorbeeld van! Zoals ik al eens eerder aan heb gegeven in mijn blogs vindt krullenbol de trimmer helemaal niets. Het lijkt zo’n stoere bink, maar in feite is het een heel gevoelig hondje. De eerste keer bij de trimmer was hij echt een draak. Maar met liefde en geduld kwam hij er toch elke keer wel weer netjes vandaan.   De laatste keer - ruim twee maanden geleden -    was het ook een bevalling voor de trimmer: hij stond niet stil, hij was ongedurig en hij had er duidelijk geen zin in.   Vandaag was het ook weer tijd voor een beurtje. En toen ik naar de trimmer toeliep merkte ik ...
Een reactie posten
Lees meer

Schooieren

Tijdens de opleiding heeft Borre veel geleerd. Hij heeft geleerd om allerlei taken voor mij te doen maar heeft ook om zich gewoon netjes te gedragen. Mijn gedachten gaan terug naar de eerste training hier thuis vorig jaar mei. De hondenchauffeur had krullenbol gebracht en hij liep wat rond om de boel te verkennen. Een nieuwe omgeving, andere luchtjes, een nieuw mens, het was best wel spannend. Niet alleen voor hem was het spannend maar net zo voor mij! Met een kopje thee gingen we rustig zitten, en daar kwam een koekje bij. In een split second had meneer de koek van  het tafeltje gejat.. Maar zo snel als krullenbol het koekje jatte…  was Monique - de trainster-  nog  sneller om het koekje uit zijn bek te pakken🤣 Het koekje werd als oefenmateriaal gebruikt en zo leerde wij hem het schooieren af.  Ja en dan komt opeens deze actie van stichting Hulphond…. SCHOOIEREN MAG… En dat laat hij krullenbol zich geen tweede keer zeggen. Er is alleen één  groot verschil...
Een reactie posten
Lees meer

Gearriveerd en nu ook echt geland!

Nog even en dan is het een half jaar geleden dat Borre bij mij kwam wonen. Gearriveerd is één, maar echt geland is een heel ander gevoel.   Gisteren had ik een interview met een journalist van het Haarlems Dagblad . Die vroeg mij: ‘Hoe heb je deze tijd - de overgang van Kaiko naar Borre - ervaren?’ Als ik daar over nadenk kan ik zeggen: het was een heel bijzondere tijd! Op 21 juni  arriveerde Borre hier in Haarlem. Er werd gewerkt aan de band, er werd gewerkt aan opdrachten, aan het buiten lopen en het loslopen. Het was een heel pakket!   Of het aan de hond lag of aan mij, dat laat ik in het midden, maar ik heb deze wissel als heel intensief maar ook heel mooi ervaren.  Misschien was het ook wel de corona tijd die daaraan meegewerkt heeft. Ik had alle tijd om dit alles samen met hem te doen.   Nu na zes maanden merk ik dat Borre geland is!   Gearriveerd en geland… je echt ergens...
2 reacties
Lees meer